Baegun Kyŏnghan (1299–1374) – jeden z trzech wielkich mistrzów sŏn (obok Taego Poŭ i Naonga Hyegŭna) z końcowego okresu dynastii Koryŏ. Został mnichem w młodym wieku, jednak swoją ścieżkę odnalazł dopiero wtedy, gdy po ukończeniu pięćdziesięciu lat udał się do Chin. Praktykował tam na górze Xiawu (obecnie Xiamu) pod kierunkiem dziewiętnastego patriarchy szkoły linji, poety i pustelnika Shiwu Qinggonga (1272–1352), od którego przekaz dharmy otrzymał kilka lat wcześniej Taego Poŭ. W 1352 r. przekaz od chińskiego mistrza uzyskał także Kyŏnghan. Linia wywodząca się od Shiwu Qinggonga stała się główną linią buddyzmu koreańskiego.
Kyŏnghan pobierał w Chinach nauki także u indyjskiego mnicha i mistrza czan Dhyānabhadry (kor. Jikong; chiń. Zhikong Chanxian, 1289–1363), u którego praktykowało wielu koreańskich mnichów, między innymi Naong Hyegŭn.
Po powrocie do ojczyzny Kyŏnghan nauczał w klasztorach Anguk i Shingwang w Haeju. Przez jakiś czas przebywał też w pustelni Kigi. Jego podstawową praktyką była medytacja hwadu, ale jednocześnie dążył do połączenia doktryny i medytacji.
Swoje teksty sygnował imieniem Baegun, czyli „Biała chmura” (także nazwa góry w Korei).
Do dziś przetrwały jego dwie prace:
- Księga mów czcigodnego Baeguna (spisana przez jego uczniów);
- Jikji (Baegun hwasang chorok buljo jikji simche yojeol; dwutomowa antologia tekstów mistrzów buddyzmu i sŏn)*.
*Pierwsza zachowana kopia Jikji została wydrukowana w 1372 r. przy użyciu drewnianych matryc (obecnie w zbiorach Koreańskiej Biblioteki Narodowej). Najsłynniejsza jest jednak kopia tego dzieła z 1377 r., wykonana w klasztorze Hŭngdŏk w Ch’ŏngju (obecnie w zbiorach Francuskiej Biblioteki Narodowej) – była to pierwsza na świecie książka wydrukowana za pomocą ruchomych czcionek metalowych, ponad 75 lat przed drukiem Biblii przez Johannesa Gutenberga. W 2001 r. UNESCO wpisało Jikji na międzynarodową listę dokumentów o światowym znaczeniu historycznym lub cywilizacyjnym Pamięć Świata.