Dharmadhatu – przestrzeń, obszar lub sfera dharmy, niezmienna i niestworzona, w której wszystkie zjawiska powstają, trwają i rozpuszczają się. W Sutrze Awatamsaka słowem „dharmadhatu” określa się cały wszechświat. Jest to jednak świat widziany przez buddę, a więc świat zjawiskowy, nieoddzielony od swojej absolutnej, ostatecznej podstawy. Jego istotą jest pustka (sanskr. siunjata); podlega on nieustannym zmianom, jest płynny i pozbawiony granic, a zarazem wszystko jest w nim połączone i wzajemnie na siebie oddziałuje.
„Dharmadhatu” w buddyzmie mahajany oznacza też absolutną, ostateczną prawdę, która leży u podstaw wszystkich zjawisk, oraz zrozumienie tej prawdy, tożsame z osiągnięciem oświecenia. „Dharmadhatu” to oczyszczony umysł w swoim naturalnym stanie, wolny od zaciemnień, najgłębsza natura lub esencja.