Podstawowe informacje o praktyce hwadu

Czym jest hwadu?

Na słowo „hwadu” składają się sylaby „hwa”, oznaczająca mowę lub opowieść, oraz „du”, które jest pozbawionym znaczenia przyrostkiem. Tak więc „hwadu” to słowo oznaczające mowę. Ale musimy wziąć pod uwagę, że mistrzowie sŏn używają tych słów w szczególny sposób. Hwadu to specjalny język mistrzów sŏn, który blokuje przejście dla myśli i rozróżniania.

Takich słów nie da się uchwycić w ramach codziennego myślenia. Hwadu mają moc usuwania myśli i rozróżniającego, konceptualnego myślenia. Dlatego też prowadzą do przekroczenia norm stosowanych w zwyczajnym życiu i są nazywane wyjątkowymi słowami, którym nie można przypisać znaczenia zgodnego z zasadami racjonalnego myślenia.

Czasami też „du” w słowie „hwadu” jest używane nie tylko jako przyrostek. Wtedy „hwadu” oznacza „głowę słowa” i wskazuje na świat przed pojawieniem się słów.

O różnych hwadu

Hwadu to niezwykle ostry miecz, który jednym uderzeniem odcina błędne poglądy, takie jak iluzoryczna bystrość oraz umysł narodzin i śmierci. Dlatego nie ma dobrego ani złego hwadu. Co więcej, nie ma specjalnego hwadu, które jest dla kogoś odpowiednie. Trzeba badać to hwadu, które się otrzymało, bez względu na to, jakie ono jest. Wszystkie z nich to dobre nauki, które zostały przekazane w celu odnalezienia naszej prawdziwej natury. Należy więc przyjąć otrzymane hwadu i z gorliwością rozwijać wątpienie. Ale jeśli nauczyciel po sprawdzeniu ucznia uzna, że dotychczasowe hwadu nie było dla niego odpowiednie i da mu inne, uczeń może spróbować pracy z tym nowym hwadu.

Ograniczenia w podejściu opartym na myśleniu a praktyka hwadu

W chwili, w którym myślący podmiot staje się przedmiotem myślenia, przestaje istnieć jako podmiot. Prawdziwe „ja” nie może być rozpatrywane na drodze myśli i nie ma sposobu, aby je wyjaśnić przy pomocy rozumu. Możemy uzyskać oświecenie co do natury naszego prawdziwego „ja” tylko wtedy, gdy droga myśli i droga języka zostaną odcięte. Hwadu prowadzi nas do miejsca pierwotnego oświecenia, gdzie ścieżki umysłu i języka są odcięte oraz nie istnieje podział na przedmiot i podmiot.

Badanie hwadu

W prowadzonym wśród codziennych czynności badaniu hwadu, jeśli praktykujący wzbudzi w sobie autentyczną wątpliwość co do swojej prawdziwej natury, pojawi się umysł, który pozwoli znaleźć prawdziwe rozwiązanie; wtedy nie należy się cofać, lecz całkowicie się w nim zanurzyć. Jest pytanie: „W istocie, co to jest?”. Musimy wiedzieć, czym jest to „co”, ponieważ umysł stwarza wiele słusznych i niesłusznych rozróżnień, pojawia się podział na dobro i zło, czyste i nieczyste. W Bramie Sŏn nazywa się to umysłem narodzin i śmierci. Jeśli nie uzyska się oświecenia co do swojej prawdziwej natury, umysł narodzin i śmierci będzie się nadal odradzał.

Badanie hwadu a kontemplowanie hwadu

Badanie hwadu i jego kontemplacja są zdecydowanie czymś innym. Badanie hwadu oznacza rozwijanie wątpliwości, podczas gdy kontemplacja oznacza skoncentrowanie na nim umysłu. Należy badać hwadu, ponieważ trudno jest wzbudzić prawdziwą wątpliwość jedynie poprzez koncentrację. Podczas gdy badanie jest nieustannym wytrwałym trwaniem w stanie, który pozwala w pełni rozwinąć poczucie wątpliwości, kontemplacja jest ciągłą koncentracją i obserwacją wszelkich zjawisk lub rzeczy takimi, jakimi są. Jest tu więc duża różnica.

Jeśli kontempluje się hwadu, kontemplujące „ja” i obserwowane hwadu są od siebie oddzielone. W takim stanie rozdzielenia gospodarza i gościa, gdy hwadu zostaje zobiektywizowane i poddane kontemplacji, nie jest to praktykowanie hwadu, tylko obserwacja, która następuje dopiero po hwadu.

Umysł wielkiego wątpienia

Mistrz Gaofeng Yuanmiao (1238-1295) w swoim nauczaniu zawartym w Chanyao podkreślał, że uczeń praktykujący hwadu musi posiadać wielką wiarę, wielką determinację i wielkie wątpienie.

Umysł wielkiego wątpienia (dae uisim) to wszechogarniająca wątpliwość wywołana hwadu. Hwadu nie może zostać w pełni uchwycone przy pomocy żadnej metody i nie można go opisać obrazowo. Nie można go poznać przez coś istniejącego, nie można go poznać przez coś nieistniejącego; nie można go uchwycić, nie można go porzucić. Wątpliwości w końcu osiągają punkt, po przekroczeniu którego praktykujący musi poświęcić hwadu całą swoją energię i nie może zrobić nic innego, jak tylko w pełni się w to zaangażować.

Podejmowanie praktyki hwadu w codziennym życiu

Mistrz Dahui powiedział, że nie powinno się rezygnować z praktyki hwadu w trakcie codziennego życia, gdy się chodzi, odpoczywa, siedzi czy leży. Nie tylko mistrz Dahui, lecz także wielu mistrzów sŏn twierdziło, że codzienne sprawy są niczym innym jak Drogą. Właśnie dlatego, że jemy, chodzimy do pracy, staramy się wypełniać nasze obowiązki, rozmawiamy, czynności te nie mogą być odrębne od Drogi. Oznacza to, że nawet w życiu codziennym można nieprzerwanie praktykować hwadu. Uczniowie, którzy rozwijają swoje możliwości, medytując z hwadu w spokojnych miejscach, mogą również podejmować tę praktykę w czasie zwykłych czynności: przemieszczania się z miejsca na miejsce, zmywania naczyń, picia herbaty czy jedzenia.


Na podstawie tekstu Ganhwa Seon, Hwadu Meditation Practice,
opublikowanego na stronie Jogye Order of Korean Buddhism,
opracowali Leszek Wojas i Beata Łazarz