Wiersze Woljŏ Doana (1638–1715)

Woljŏ Doan (1638–1715) – koreański mistrz sŏn i zarazem szkoły doktrynalnej (kyo), zwany wielkim mistrzem sutry Hwaŏm (Awatamsaki).
Został mnichem w wieku 9 lat. Pobierał nauki u mistrza Pungdama Uidama (1592–1665), który był spadkobiercą Dharmy mistrza Eongi (1581–1644). Woljŏ Doan najwyżej cenił nauki zawarte w sutrze Awatamsaka; jako pierwszy przetłumaczył ją na język koreański (nie udało się to wcześniej ani Eongi, ani Uidamowi). Założył też stowarzyszenie Hwaŏm i prowadził cieszące się dużym zainteresowaniem wykłady poświęcone tej sutrze. Król Korei w uznaniu zasług nadał mu tytuł toch’ongsŏpa zarówno szkoły sŏn, jak i doktryny (kyo).


Przelotna myśl

Przez wieki, przez wszystkie noce i dnie,
Niebo i ziemia to nic innego jak pusty dom.
Przy jasnym świetle słońca i księżyca
Spoglądam na Sutrę Uniwersalnych Oczu*.

[*Prawdopodobnie jest to odwołanie do trzeciego rozdziału Sutry Doskonałego Oświecenia; jego kluczową postacią jest bodhisattwa o imieniu Uniwersalne Oczy lub Powszechne Widzenie (chiń. Puyan; kor. Poan; jap. Fugen; wiet. Phổ Nhãn)]


Wiosenny śnieg

Rok po roku, trzeciego miesiąca kwiaty pokrywają górę,
Szkarłat i biel, szkarłat i biel, bogactwo kolorów.
Dlaczego więc dzisiaj, inaczej niż w dawnych czasach,
Śnieg pokrywa tysiące szczytów i niezliczone doliny?


Wiersz na łożu śmierci

Przepływające chmury same z siebie zawsze były puste,
A tym, co pierwotnie puste, jest wielka próżnia przestrzeni.
Chmury pojawiają się i rozpuszczają w tej próżni,
Pojawiając się i rozpuszczając w pustce, z której powstały.


Tłum. z jęz. ang.: Leszek Wojas