Xu Yun (Hsu Yun; 1840?–1959) – wybitny chiński mistrz czan XIX i XX w., jeden z głównych reformatorów współczesnego chińskiego buddyzmu, zwłaszcza szkoły czan. Jego imię znaczy „Pusty Obłok”.
Xu Yun urodził się w Quanzhou w prowincji Fujian; jego rodzina pochodziła z Xiangxiang w prowincji Hunan. W wieku 19 lat wstąpił do klasztoru Yongquan, a rok później mistrz Miao Lian udzielił mu pełnych święceń mnisich. Po kilku latach spędzonych w klasztorze wyruszył na długą pielgrzymkę do słynnych świętych miejsc górskich w Chinach oraz do Tybetu, Indii i Cejlonu, gdzie studiował u nauczycieli z różnych tradycji buddyjskich. Osiągnął oświecenie w wieku 56 lat, gdy rozbiła się upuszczona przezeń na podłogę czarka z herbatą. Xu Yun spędził resztę swojego życia propagując buddyzm w całych Chinach aż do śmierci w wieku 120 lat w klasztorze czan Yunju Zhenru w prowincji Jiangxi.
Był represjonowany przez komunistyczne władze Chińskiej Republiki Ludowej. W 1951 r. był więziony i torturowany wraz z innymi mnichami w klasztorze Yunmen.
W 1953 r. podczas buddyjskiego zgromadzenia w Pekinie, na którym utworzono Chińskie Stowarzyszenie Buddyjskie, został wybrany na jednego z czterech honorowych przewodniczących (obok Dalajlamy, Panczenlamy i Wielkiego Lamy Mongolii Wewnętrznej).
Xu Yun był zwolennikiem łączenia praktyki hua-t’ou (kanhua chan) i recytacji imienia Buddy (nianfo). Praktykował z hua-t’ou: „Kto recytuje imię Buddy?”.
Po polsku ukazała się jego autobiografia Strażnik Dharmy (Warszawa 1986).