Hanam Chungwŏn (świeckie nazwisko Pang; 1876–1951) – koreański mistrz sŏn, pierwszy najwyższy patriarcha zakonu Czogje (w latach 1936–1945). Często bywa nazywany bratem w Dharmie Mangonga Wŏlmyŏna ze względu na pobieranie przez nich obu nauk u Kyŏnghŏ Sŏngu oraz odegranie podobnej roli w rozwoju buddyzmu sŏn.
Hanam został mnichem w wieku 19 lat. W 1899 r., po kilku latach studiowania sutr, udał się do klasztoru Haeinsa, aby praktykować sŏn u mistrza Kyŏnghŏ Sŏngu, od którego po roku otrzymał przekaz Dharmy. Później nauczał w różnych miejscach, aż w 1903 r. został mistrzem sŏn w klasztorze Tongdosa. Siedem lat później zdecydował na kontynuację poszukiwań duchowych, odwiedzając wiele świątyń. Ostatecznie w 1926 r. udał się do klasztoru Sangwonsa na górze Odae, gdzie pod jego kierunkiem praktykowało kilkuset mnichów.
Hanam Chungwŏn został wybrany na pierwszego najwyższego patriarchę szkoły Czogje w 1936 r., kiedy powstała, a następnie w 1941 r., po oficjalnym uznaniu jej istnienia przez władze japońskie. Podczas sprawowania tej funkcji zachował dużą zręczność w unikaniu uwikłania we współpracę z władzami japońskimi, na przykład odmawiając odwiedzenia gubernatora generalnego w Seulu, ale przyjmując wizyty japońskich przedstawicieli władz, którzy przybyli do Sangwonsy, aby „oddać mu szacunek”.
Od lat czterdziestych Hanam nigdy nie opuścił góry Odae. Nawet gdy w czasie wojny koreańskiej w 1951 r. armia południowokoreańska z przyczyn taktycznych nakazała ewakuację Sangwonsa, odmówił opuszczenia klasztoru; pozostał w nim jako jedyny. Żołnierze północnokoreańscy, gdy wkroczyli do opuszczonego budynku i zobaczyli w nim tylko medytującego samotnie 75-letniego mnicha, zostawili go przy życiu. Zmarł 22 marca 1951 r. po długiej głodówce.
Hanam Chungwŏn był znany z pilności, z jaką przestrzegał tradycyjnych wskazań buddyjskiego mnicha, a także ze szczerości swojej praktyki. Określił pięć głównych elementów praktyki klasztornej. Były to: (1) medytacja sŏn, (2) recytowanie imienia Buddy (kor. yombul; chiń. nianfo), (3) studia doktrynalne, (4) ceremoniał i kultywacja oraz (5) utrzymanie klasztoru.
W swoim nauczaniu mocno akcentował konieczność szukania rozwiązań, które uwzględniają prawo karmy: złe rzeczy wydarzają się z powodu przeszłych przewinień, a sięganie po niezgodne z etyką buddyjską środki, by je wyeliminować, prowadzi do jeszcze większych nieszczęść. Dlatego gdy po 1945 r. w Korei narastały ostre konflikty pomiędzy mnichami celibatycznymi (przestrzegającymi tradycyjnych reguł) a mnichami żonatymi (którzy założyli rodziny na podstawie zmian w regułach wprowadzonych przez Japończyków), prowadzące nawet do aktów przemocy, Hanam jako duchowy przywódca Zakonu Czogje wydał jesienią 1949 r. oświadczenie, w którym stwierdził, że problem powinien zostać rozwiązany w sposób harmonijny.
Był zdecydowanym orędownikiem rewitalizacji medytacji hwadu w buddyzmie koreańskim, wskazując przy tym na związek między tą praktyką a kontemplacyjnym aspektem recytowania imienia Buddy.
Wprowadzone przez niego zasady praktyki klasztornej miały istotny wpływ na buddyzm koreański po zakończeniu II wojny światowej.
Najbardziej znanym dziełem Hanama jest biografia Kyŏnghŏ Sŏngu; zachowały się również ich dwadzieścia trzy listy. W 1993 r. został opublikowany zbiór jego mów Dharmy pod tytułem Hanam ilbal nok (Jedna miska Hanama).