Praktykę hwadu można porównać do komara gryzącego żelaznego byka. Komar nie zastanawia się: „Czy mam to zrobić w taki czy też w inny sposób?”. Jego podobne do igieł szczęki są mocno wciśnięte w nieprzeniknione. Owad ryzykuje ciałem i życiem, starając się w jednej chwili przeniknąć przez to całym swoim bytem.
Komentarz
To nauczanie nawiązuje do wcześniejszego nauczania o „żywym słowie”. Zostało tu ponownie przytoczone, by ustrzec tych, którzy wnikają głęboko w żywe słowo, przed cofaniem się w ich praktyce. Pewien wybitny nauczyciel powiedział: „Ci, którzy praktykują sŏn, muszą całkowicie przebić się przez bramę patriarchów; innymi słowy, by osiągnąć głębokie oświecenie, muszą po prostu odciąć ścieżkę umysłu”.
Tłum. z jęz. ang.: Leszek Wojas
Hwadu (chińskie: hua-t’ou, japońskie: wato) – tradycyjna koreańska praktyka medytacji z wykorzystaniem kluczowej frazy konganu, wywodząca się z chińskiego czan.
Termin hua-t’ou można przetłumaczyć jako „krytyczna fraza”. Dosłownie oznacza „głowę słowa” czy „głowę mowy” lub „punkt, poza którym mowa się wyczerpuje”. Jest to praktyka medytacji rozpropagowana i spopularyzowana przez chińskiego mistrza czan Dahui Zonggao (1089–1163). Dahui był przeciwnikiem intelektualizowania i literackich komentarzy, które pojawiły się w praktyce konganów wraz z opublikowaniem Zapisków z błękitnej skały jego nauczyciela Yuanwu. Według tradycji, by temu przeciwdziałać, Dahui nakazał spalenie wszystkich egzemplarzy tego zbioru konganów wraz z klockami drukarskimi i rozpoczął nauczanie metody hua-t’ou. Uważał on, że wystarczy głębokie przeniknięcie jednego czy dwóch konganów, by osiągnąć oświecenie. Mistrz Gaofeng Yuanmiao (1238–1295) w swoim nauczaniu zawartym w Chanyao podkreślał, że uczeń praktykujący hua-t’ou musi mieć wielką wiarę, wielką determinację i wielkie wątpienie. Umysł wielkiego wątpienia (dae uisim) to wszechogarniająca wątpliwość wywołana hua-t’ou. Hua-t’ou nie może zostać w pełni uchwycone przy pomocy żadnej metody i nie można go opisać obrazowo. Nie można go poznać przez coś istniejącego, nie można go poznać przez coś nieistniejącego; nie można go uchwycić, nie można go porzucić. Wątpliwości w końcu osiągają punkt, po przekroczeniu którego praktykujący musi poświęcić hua-t’ou całą swoją energię i nie może zrobić nic innego, jak tylko w pełni się w to zaangażować.
Więcej informacji na temat praktyki hwadu można znaleźć tutaj: praktyka hwadu.