Sŏsan Taesa

Sŏsan Taesa, znany też jako Cheongheo Hyujeong (1520–1604) – największy koreański mistrz sŏn okresu dynastii Yi.

Pobierał nauki w górskich klasztorach. W 1551 r. zdał egzamin mnisi (który odbył się wówczas po raz pierwszy od 50 lat) razem z 406 mnichami sŏn. Rok później przeszedł egzamin wyższego stopnia, do którego przystąpiło 22 mnichów szkół medytacyjnych (sŏn) i 12 mnichów szkół doktrynalnych (kyo). W 1554 r. stanął najpierw na czele szkół doktrynalnych, a po upływie trzech miesięcy – także szkoły sŏn; świadczyło to o dalszym zacieraniu się różnic pomiędzy nimi. Został mu przyznany najwyższy urzędowy tytuł hierarchii buddyjskiej: Todaesonsa. Sprawował te funkcje przez trzy lata.

W 1557 r. zrezygnował z oficjalnych stanowisk i powrócił w góry. Po półrocznym pobycie w Górach Diamentowych przez wiele lat wędrował po całej Korei. Około 1568 r. (gdy miał 49 lat) postanowił zostać na górze Myohyang i tam, z kilkoma krótkimi przerwami, przebywał do końca swojego życia, prowadząc nauczanie. Jego najwybitniejszymi uczniami byli: Samyong Yujong, Sojo Taehung, Paegun Powhan i Pyokchon Ŭichon.

W 1564 r. rozpoczął pracę nad Podręcznikiem dla uczniów sŏn, który został wydany w 1579 r. i stał się jednym z najważniejszych tekstów dla następnych pokoleń mnichów sŏn. Stanowił on rozwinięcie zaleceń sformułowanych przez Pojo Chinula, jednak Sŏsan zalecał szersze wykorzystywanie metody hwadu, a mniejszy nacisk kładł na studiowanie sutr.

Gdy w 1592 r. Japonia najechała Koreę, król zwrócił się o pomoc do 73-letniego wówczas Sŏsana, który zgromadził pod swoimi rozkazami pięć tysięcy mnichów. Przyczynili się oni w znacznej mierze do zwycięstwa nad doborowymi oddziałami szoguna Toyotomi Hideyoshiego.

Sŏsan kontynuował dzieło Chinula głosząc synkretyczne nauki, które godziły podejście szkoły Czogje i szkół doktrynalnych.