Starszy Pang Yü (740–808) – słynny świecki wyznawca buddyzmu czan. Był odnoszącym sukcesy kupcem i człowiekiem żonatym; miał syna i córkę. Wszyscy członkowie rodziny poświęcali dużo czasu na studiowanie buddyjskich sutr. Zgodnie z przekazem, po jakimś czasie Pang zaczął martwić się duchowymi niebezpieczeństwami związanymi z materialnym bogactwem, więc oddał swój dom na potrzeby klasztoru, a dobytek ruchomy załadował na łódź, którą następnie zatopił w rzece. Potem cała rodzina zaczęła prowadzić wędrowny tryb życia, podróżując po Chinach i odwiedzając różnych buddyjskich mistrzów; zarabiali na życie wytwarzaniem i sprzedawaniem przyborów bambusowych.
Pang był uczniem dwóch wielkich nauczycieli tego okresu: Shitou Xiqiana (700–790), u którego zaczął naukę w 785 roku, a następnie, w latach 786-787, Mazu Daoyi (709–788). Przyjaźnił się też z nonkonformistycznym mistrzem czan Danxia Tianranem (739–824) oraz Yaoshanem Weiyanem (745–828), Luopu Yuan’anem (834–898) i Yangshanem Huijim (707–883). Jego żona i córka (Ling Zhao) również były wybitnymi świeckimi wyznawczyniami czanu.
Pang często jest porównywany do Wimalakirtiego, stanowiąc przykład, że świeccy wyznawcy buddyzmu mogą osiągnąć pełne przebudzenie. Jego życie, powiedzenia i wiersze, których zbiór skompilował pośmiertnie jego przyjaciel prefekt Yü Ti, dla wielu stały się ważną inspiracją religijną. W kolejnych wiekach mistrzowie czan komentowali je i pisali na ten temat własne wiersze. W Japonii do dziś niektórzy mistrzowie zen cytują go i używają niektórych anegdot z jego życia jako koanów.
Szczególnie często cytowane są ostatnie dwa wersy jego wiersza oświecenia:
Jak cudownie i wspaniale
Nosić wodę i drewno na opał.
Dialogi pomiędzy Pangiem a współczesnymi mu wybitnymi mistrzami czan znajdują się w zbiorze Przekaz lampy. Pierwotne nauki zen. Występuje (pod imieniem Ho) w czterdziestym drugim koanie z Zapisków z Błękitnej Skały.