Taegak Ŭichŏn (1055-1101) – czwarty syn króla Munjonga (panował w latach 1046-1083); propagator i odnowiciel tradycji szkoły Chŏntae. Inspirował się naukami Wŏnhyo i Ŭisanga, studiując sŏn i doktrynę, zwłaszcza nauki szkoły hwaŏm. Dążył do jedności szkół buddyjskich w Korei, upatrując głównego źródła podziałów w różnych stylach nauczania. W 1085 r. udał się do Chin, gdzie spędził czternaście miesięcy, pobierając nauki u mistrzów różnych kierunków buddyzmu: winaja, t’ientai (kor. chŏntae), huayan (kor. hwaŏm) i czan. Studiował także sutry w sanskrycie u indyjskiego mistrza Śri (chiń. Jixiang; kor. Gilsang).
Ŭichŏn właśnie w t’ientai odnalazł inspirację dla stworzenia swojej synkretycznej doktryny. Do Korei powrócił w 1086 r. z licznymi tekstami buddyjskimi. W 1090 r. opublikował olbrzymi Nowy katalog tekstów buddyjskich sekt (Sinpyŏn chejong kyojang chongnok), który obejmował 1010 książek w 4740 tomach (brakowało w nim tekstów związanych z czanem). Był on uważany za najlepszy katalog tekstów buddyjskich. Ŭichŏn pisał także analizy porównawcze tekstów buddyjskich.
Odnowiciel szkoły Chŏntae odbudował klasztor Sŏnamsa i założył klasztor Kukchŏngsa w Kaesŏng, w których wykładał swoje nauki, łączące podejście medytacyjne (typowe dla sŏn) z doktrynalnym (opartym na studiowaniu sutr). Podkreślał, że jeśli sŏn jest umysłem Buddy, a sutry jego naukami, to każdy umysł może być wyrażony słowami, możliwe jest więc połączenie nauczania szkół medytacji i doktryny.