Taego Poŭ (1301–1382) – jeden z trzech wielkich mistrzów sŏn (obok Baeguna Kyŏnghana i Naonga Hyegŭna) z końcowego okresu dynastii Koryŏ. Wprowadził w Korei chińską szkołę czan linji (kor. imje) oraz połączył wszystkie szkoły sŏn w jedną pod nazwą Czogje.
Po wielu latach spędzonych na naukach i praktyce w klasztorach koreańskich, w latach 1346–1348 przebywał w Chinach, gdzie pobierał nauki u mistrzów czan. Otrzymał przekaz dharmy od dziewiętnastego patriarchy szkoły linji, poety i pustelnika Shiwu Qinggonga (1272–1352). Po powrocie do Korei zamieszkał na górze Sosŏl i przez cztery lata zajmował się rolnictwem. W 1356 r. otrzymał od króla tytuł wangsa (Nauczyciela Królewskiego); przez dwa lata działał w stolicy, między innymi mianując opatów głównych klasztorów.
Taego Poŭ dążył do zjednoczenia wszystkich szkół sŏn i przywrócenia temu kierunkowi pierwotnej energii. Jego działalność doprowadziła do połączenia się wszystkich szkół sŏn (jako szkoły Czogje) w 1356 r., czyli do tzw. Pierwszego Zjednoczenia. Postulował, by mnisi sŏn stosowali się do reguł stworzonych przez chińskiego mistrza czan Baizhanga Huaihaia, znanych jako Czyste reguły Baizhanga. Za podstawowe zasady uznał intensywną praktykę, przestrzeganie reguł i nieunikanie odpowiedzialności. Jako mistrz sŏn kładł nacisk na metodę hwadu.
W 1357 r. Taego opuścił stolicę. W 1362 r. został powołany do prowadzenia klasztoru na górze Huiyang, a potem na górze Kaji. Po czterech latach zwrócił insygnia swojej władzy i poprosił o zwolnienie z wszelkich obowiązków. Do końca życia przebywał w klasztorach (poza krótkim wyjazdem do Chin w 1368 r.); jeszcze dwukrotnie otrzymał od króla tytuł kuksa (Nauczyciela Narodowego).