Daehaeng (1927–2012) – mniszka buddyjska Zakonu Czogje i mistrzyni sŏn. Zmieniła tradycyjny model nauczania, dążąc do tego, by praktykować mógł każdy, niezależnie od statusu monastycznego czy płci. Nauczała mnichów i mniszki oraz świeckich mężczyzn i świeckie kobiety. Odegrała znaczącą rolę w rozwijaniu wspólnoty mniszek (bhikkhuni), mocno wspierając tradycyjne kolegia mniszek oraz współcześnie utworzoną Koreańską Radę Bhikkhuni. Przyczyniła się do zwiększenia zainteresowania buddyzmem koreańskim wśród młodych ludzi.
W 1972 r. Daehaeng założyła w mieście Anyang koło Seulu buddyjski kompleks świątynny Hanmaum Sŏn Center; obecnie ma on już piętnaście oddziałów w Korei oraz dziesięć za granicą.
Pod koniec lat 70. zaczęła tłumaczyć na współczesny koreański teksty wykorzystywane podczas tradycyjnych ceremonii świątynnych, m.in. Sutrę Tysiąca Rąk, Sutrę Serca i Sutrę Diamentową, by także świeccy uczestnicy mogli je zrozumieć i odnieść pełną korzyść z ich słuchania i śpiewania. Były one stosowane w tej formie w centrach Hanmaum Sŏn od początku lat 80., a pierwszy zbiór tych tekstów został opublikowany w 1987 r. Zakon Czogje zaczął je wprowadzać na szerszą skalę dopiero od 2011 r.
Daehaeng w znacznej mierze unowocześniła także formy praktyki. Nie kładła nacisku na regularną medytację siedzącą ani nie zachęcała do systematycznej praktyki hwadu. Podkreślała natomiast znaczenie uważnego zagłębiania się w siebie, by odkryć właściwe w danym momencie oświecające działanie. Uczyła integracji własnej praktyki z problemami codziennego życia oraz powierzania ich swojej wrodzonej naturze buddy. Jako podstawowe hwadu każdego praktykującego wskazywała pytania: „Dlaczego tu jestem?” czy „Co powinnam zrobić ze swoim życiem?”.