Mangong Wŏlmyŏn (1872–1946) – koreański mistrz sŏn, jeden z odnowicieli koreańskiego sŏnu po okresie 500-letnich prześladowań.
Rozpoczął nowicjat jako dziecko w klasztorze Tonghaksa. Od 13. roku życia praktykował w Cheonjangsa. Kiedy miał 21 lat, po okresie intensywnej praktyki hwadu został uczniem Kyŏnghŏ. Mówi się, że w wieku 30 lat osiągnął oświecenie; otrzymał wtedy imię dharmiczne Mangong. W 1905 r. został mistrzem sŏn w małym, ale starożytnym klasztorze Sudŏk na górze Tuk, na której z przerwami przebywał aż do śmierci. W 1930 r., ze względu na masowy napływ uczniów, wybudował tam męskie i żeńskie klasztory, które do tej pory są ważnymi ośrodkami praktyki buddyjskiej w Korei.
Jako mistrz zasłynął z zaskakujących i niekonwencjonalnych działań, które miały ukazać ludziom ich przywiązania i przyzwyczajenia. Był także pionierem nauczania ludzi świeckich i mniszek. Nie dzielił uczniów według płci.
W czasie wojny na Pacyfiku (1937–1945) zaangażował się w buddyjski ruch oporu przeciwko Japończykom. Jego silny sprzeciw budziło także dopuszczenie zawierania przez mnichów małżeństw, promowane przez okupantów.
Mangong pozostawił po sobie 25 spadkobierców Dharmy (m.in. Kobonga i Kusana Suryŏna), wśród których były cztery mniszki.
Po jego śmierci jego uczniowie zebrali zapisy wygłoszonych przez niego nauk i mów Dharmy, które zostały wydane drukiem.