Kyŏnghŏ Sŏngu (1849–1912) – odnowiciel szkoły sŏn.
Ordynację mnisią przyjął jako nastolatek w klasztorze Chŏnggye w Kwachŏn (prow. Kyŏnggi). Dogłębnie studiował sutry buddyjskie oraz teksty konfucjańskie i taoistyczne. W wieku 23 lat wykładał już naukę o sutrach w klasztorze Tonghaksa, zyskując sobie spore uznanie. Jednak gdy doszedł do wniosku, że studiowanie ich nie doprowadziło go do pełnego zrozumienia nauk Buddy, rozpoczął intensywną praktykę medytacyjną, połączoną z praktyką hwadu. Po uzyskaniu inka w 1879 r. otrzymał imię dharmiczne Kyŏnghŏ („Puste lustro”).
W wieku czterdziestu kilku lat rozpoczął misjonarską podróż po całej Korei. Swoim zaangażowaniem doprowadził do ożywienia nie tylko sŏn, lecz także całego buddyzmu koreańskiego. Prowadził nauki i praktyki m.in. w klasztorach Pomosa, Sangwonsa i Sokwangsa. Przyczynił się do wybudowania hali praktyki sŏn w klasztorze Haeinsa oraz kilku nowych świątyń. Zachęcał swoich uczniów, by również fundowali świątynie w miastach i miasteczkach.
W wieku 52 lat osiadł w klasztorze Haeinsa, gdzie nadzorował przygotowania do ponownego wydania Tripitaki Koreany z tablic przechowywanych tu od czasów dynastii Korjo, gdyż nie zachowała się żadna kopia. W 1899 r. założył towarzystwo, wzorowane na Wspólnocie Samadhi i Pradżni stworzonej przez Pojo Chinula.
W 1905 r. odszedł z życia zakonnego. Nie jest jasne, jakie były jego losy przez kolejne siedem lat. Istnieją dwie podstawowe wersje: jedna głosi, że został wędrownym żebrakiem, a druga – że prowadził zwykłe świeckie życie jako nauczyciel w wiosce rybackiej.
Wśród uczniów wychowanych przez Kyŏnghŏ byli między innymi: Hyewŏl Haemyong (1861–1937), Yongsong (1864–1940), Mangong Wŏlmyŏn (1872–1946), Hanam Chungwŏn (1876–1951) i Suwŏl (1855–1928). Zachowane teksty kazań, korespondencja, poematy oraz spisane przez niego biografie wybitnych mistrzów buddyzmu koreańskiego zostały po jego śmierci zebrane przez Mangonga i wydane drukiem (1942 r.).